Alzheimer bakımı sağlayanlar kahramandırlar.

Hiçbir deniz kıyısı boyunca, ayak izlerin silinip giderken yürüdün mü? İşte, Alzheimer bunun gibi bir şeydir. Dalgalar geride bıraktığınız bütün işaretleri ve bütün kumdan şatoları siler götürür. Bazı günler diğerlerinden daha iyidir.

İnsanlar, birisi Alzheimer olduğunda, bunun kötü bir trajedi olduğunu düşünürler. Ama annemin durumu farklıdır. Annem hayatı boyunca mutsuz bir kadın olmuştu. Hayatında ilk kez artık mutlu.

Alzheimer yılları, olasılıkları ve umutları silip süpürmemiş olsaydı, babamın 100. yaş günü kutlamasını sık sık hayal ederim. Bütün bu anma törenleri ve kutlamaları için ne düşünecekti.

Alzheimer tam anlamıyla bizi öldürüyor ve bu kıyımla savaşmanın tek yolu, seslerini duyuracak, fonlar ayırabilecek insanların, hastalığa hak ettiği dikkatin çekilmesini sağlamalarıdır.

Bir kimseyi sevmek, onun yüreğindeki şarkıyı öğrenmektir. Ve unuttukları zaman onlara söylemek.

Alzheimer bakımını üstlenenler için en korkunç gün, sevdiğiniz kişinin size tanıyamayacağı günün geliyor olduğunu bilmektir.

Alzheimer’lı yaşlı insanlar için neler söylendiğini bilirsiniz. Geriye giderler, daha gençlik yıllarında neler yaptıkları ile ilgili yaşamlarının en duygusal anlarına dönerler… Ben sanırım, aklımdaki ‘Yıldız Savaşları:Episode 4-A’ ile lanetleneceğim. Ve Alzheimer’a girerken ‘Ejderhanın İni’ ni oynayacağım.

Hastalık kişiyi kendi içerisinde saklı tutabilir, ama hala orada sizin sevgi ve şefkatinize ihtiyacı olan biri vardır.

Demansa girmiş bir hastayı gerçeğe geri götürmeyi denemektense, neden onların gerçeklerine girmeği denemeyelim…